Dit artikel biedt een intieme blik op het levenseinde in een ziekenhuis, vertelt door een longarts. Een oude vrouw met longontsteking en een man met eindstadium COPD vormen het onderwerp van dit emotioneel beladen stuk.
De beslissing om in het ziekenhuis te sterven
In dit artikel wordt een hartverscheurend verhaal verteld over een oudere vrouw die in het ziekenhuis is opgenomen met een longontsteking. Ondanks de inspanningen van de artsen om haar toestand met antibiotica te behandelen, neemt de ziekte de overhand. Zij kiest ervoor om in het ziekenhuis te blijven, zelfs wanneer er wordt aangeboden om 24-uurs thuiszorg voor haar te regelen. Haar enige zoon en schoondochter respecteren haar beslissing en blijven aan haar zijde.
Naast de vrouw in het ziekenhuis ligt een man van middelbare leeftijd die is geïsoleerd van de wereld door zijn ernstige schizofrenie. Zijn COPD bevindt zich in een eindstadium en hij is de afgelopen maanden verschillende keren opgenomen in het ziekenhuis. Zijn dagelijkse bezigheden bestaan voornamelijk uit roken en televisie kijken. Door zijn ziektebeeld heeft hij moeite om zijn ziekte en de ernst van zijn situatie te erkennen.
Alleen en onbegrepen in de laatste dagen
In de loop van zijn laatste week in het ziekenhuis beginnen de longen van de man steeds meer te falen. Het is moeilijk om met hem te praten over zijn ziekte en zijn wensen voor het levenseinde. Uiteindelijk is hij nauwelijks nog aanspreekbaar. Er is niemand om mee te overleggen over zijn zorg, geen familie, geen formele zakenbehartiger. Hij is alleen, omringd door ziekenhuispersoneel en de GGZ-medewerkers die ondersteuning bieden bij beslissingen.
De laatste bezoeken van de longarts
Als de duisternis valt, bezoekt de longarts de kamers van de patiënten voor de laatste keer. Bij het zien van de patiënten beseft hij dat hij ze waarschijnlijk niet meer zal zien. De oude vrouw wordt liefdevol vastgehouden door haar zoon en schoondochter, terwijl de man alleen op zijn bed ligt, starend naar het plafond. De longarts biedt beide patiënten zijn laatste woorden van troost en medeleven aan.
De confrontatie met de eenzame dood van de man heeft een diepe impact op de longarts. De angst om zelf ooit alleen te worden gelaten, is een gevoel dat de arts met zich meedraagt. Hoewel hij door zijn beroep dagelijks geconfronteerd wordt met de dood en het levenseinde, laat deze specifieke ervaring een blijvende indruk achter. De arts hoopt voor iedereen op een warm en liefdevol einde, zoals de oude vrouw dat ervaarde.
